Geçen hafta 5.sınıflardan iki öğrencim harçlıklarını birleştirip bir hediye almışlar bana. Anaaam görseniz ne tatlılar lan! Biri bütün okulun yaka silktiği, şikayet ettiği, sınıfın en haylaz öğrencisi; diğeri ise bütün öğretmenlerinin övgüyle söz ettiği en başarılı öğrencisi..

     Neyse efem sadede geliyorum. İlk teneffüste öğretmenim gelebilir misiniz diye beni sınıfa çağırmaları ve elime kendi elleriyle yapmış oldukları bir zarfı tutuşturmaları bir oldu. Tam teşekkür ederim diyecektim ki; aa bi baktım utanıp kaçışıyorlar :) Yazım yanlışları ve noktalama işaretleri yanlışlarını görmezden gelerek, mektubumu okudum. "öğretmenim biz sizi ilk geldiğinizden beri çok seviyoruz" yazısı zaten benim 32 dişimi göstermeme yetmiyormuş gibi, baktım bir de kolye almışlar banaaa :) 

     Sonraki teneffüslerde haylaz ve çalışkan öğrencilerim durmadan peşimde dolaşıyor, bana bakınıp duruyorlar.. En sonunda dayanamadılar, haylaz yanıma geldi öğretmenim kolyenizi taktınız mı diye sordu. Benden 'tabi ki taktım çok da beğendim, teşekkür ederim' cevabını alır almaz, birlikte hediye aldığı yanındaki arkadaşına hemen yetiştirdi: takmış takmışş! Öyle bir sevindiler ki, şaşırdım.. Noluyo lan yoksa başka bir şey mi var diyesim geldi :) O nasıl bir sevinme, nasıl bir gururlanmadır öyle!

     Her gün cips, çikolata yiyen haylaz o gün hiçbir şey almadı, içim sızladı lan! Çocuklar harçlıklarını bana feda etmiş.. 


Bundan daha güzel bir hediye almadım ben!